Bloed, zweet en tranen!
Maikel
–
03-07-2012 21:13
De datum was 27 juni van het jaar 2012, een dag die de boeken in zal gaan als de dag van het bloedvergieten. Het leven was weer zwaar voor mij als bestuurder, ik had de hele dag niks te doen, niet omdat ik daadwerkelijk niks te doen had, maar meer om het feit dat ik besloot dat filosofie van de cognitiewetenschappen volgend jaar wel zou komen. Een dag waarop ik niks te doen had, op één dingetje na, namelijk de constitutieborrel van Pharmacae Sacrum.
Voor de oudbestuurders en mensen die geïnteresseerd zijn of zijn geweest in de verhalen die een bestuurder altijd wel heeft te vertellen over alles wat er met een andere vereniging gebeurt behoeft Pharmacae Sacrum verder geen introductie, maar voor hen die dat wel nodig hebben; Pharmacae Sacrum is de studievereniging voor studenten Farmacie en Farmaceutische Wetenschappen in Groningen. Pharmaciae Sacrum, Latijn voor 'het heilige van de farmacie', is opgericht op 12 december 1881 en is daarmee de oudste studievereniging van Groningen en de op één na oudste van Nederland. Nu zul je vast denken, wat moet ik met deze informatie? Nou eigenlijk vrij weinig, het was meer ter illustratie hoe zo’n eer het voor ons was om daar aanwezig te mogen zijn.
Maargoed, op deze constitutieborrel stond ik dus om iets over vijven tezamen met Ben, onze grootse voorzitter en 3 kandi’s. De heer van Gijssel zou ook aanwezig zijn, maar deze besloot (ik moet wel zeggen, voor het eerst dit jaar) zijn partypooperkaart te gebruiken, wat wij hem natuurlijk allen zeer kwalijk namen. Mocht hij er immers wel zijn geweest, zou de avond wel heel anders kunnen hebben verlopen. Maar waar was ik.
We stonden dus op deze constitutieborrel en in de loop van het jaar hebben wij als bestuur een soort intuïtie ontwikkelt over wanneer een beveiliging nu wel en wanneer deze nu niet aan de eisen die wij als bestuurders stellen. Dit was duidelijk een gevalletje van een ondermaatse beveiliging en dat moesten wij natuurlijk als de goeierikken die wij waren laten zien.
Zo kwam het dat er rond zessen werd samengespannen tussen enkele besturen om ervoor te zorgen dat danwel het gastenboek, danwel de pedelstaf, danwel de pedel zelf het zonlicht zou zien. Na een erg sterke start waarbij de beveiliging geen idee had wat ze aanmoesten met zoveel gemotiveerde mensen werden we bij de deur gestopt. De pedelstaf was veiliggesteld en op dat moment gaf een van de bewakers het veilig teken bij de deur (drie keer kloppen) en ging de deur weer van het slot af en kwam er weer frisse lucht Villa Volonté binnen. Slinks als wij waren duurde het natuurlijk niet lang voordat ik ging proberen dit uiterst lastig te reproduceren veilig signaal te reproduceren. Tot mijn schrik lukte dit in een keer en toen ik zag dat de deur zich opende gooide ik mijn lichaam hier tegenaan. Doordat er tijdens het veiligstellen van de verscheidene objecten al was gevochten rondom de deur was deze besmeurd met bier en was deze dus erg glad, iets wat ertoe leidde dat mijn hand met uitgestoken vingers zich naar de rand van de deur bewogen. Ondertussen had de bewaker die zich aan de andere kant van de deur bevond door dat het om een vals signaal ging en gooide zijn lichaam er ook tegenaan. Doordat de deur zo glad was won hij dit gevecht om de sterkste wat er toe leidde dat de deur zich weer sloot.
Toen ik echter afstand wou nemen van de deur zag ik tot mijn schrik dat mijn hand en om dan preciezer te zijn mijn ringvinger en middelvinger zich nog aan de deur vastklampten, danwel dat de deur zich aan mijn vingers aan het vastklampen was. Op dat moment hield ik het niet meer en liet ik het beest in mijn los die zich met een oorverdovend oergeschreeuw direct kenbaar maakte. De bewaker schrok hier zo erg van (of het was het feit dat hij mijn vingers aan die kant ook kon zien, dat weet ik nog steeds niet zeker) maar de deur ging van het slot en ineens was iedereen rustig en stopte men met dingen veilig stellen. Ik keek naar mijn vingers en daar zag ik het bloed rijkelijk stromen rondom mijn middelvinger. Bij het zien van dit aanzicht week iedereen terwijl ik wankelend (ik had al wat bier op) naar de bar liep en daar vroeg om een bekertje water.
Toen het bekertje water gearriveerd was doopte ik mijn vingers hierin en het leek wel alsof ik de boodschapper van God op aarde was want het water leek direct in wijn te veranderen. Ondertussen kwam het barpersoneel aangespoed met een EHBO doos om ervoor te zorgen dat ik niet teveel bloed verloor tijdens het vertegenwoordigen van mijn vereniging. Naast mij stond ondertussen een dame van geneeskunde die aandachtig zat te kijken wat het aanwezige barpersoneel ervan bakte terwijl er allerlei mensen langs kwamen om te vragen hoe het ging. Nadat ze een tijdje had gekeken en had geconcludeerd dat het barpersoneel er niks van kon nam zij het over en met de juiste precisie verbond ze mijn vinger.
Toen dit nieuws ook mijn voorzitter had bereikt besloot hij dat het tijd was om niet zo over ons heen te laten lopen en Pharmacae Sacrum te wijzen op de regels die er zijn bij het brassen, namelijk dat er niemand gewond mag raken tijdens een borrel! De brief die hij heeft geschreven is ter plekke ingeleverd en op een reactie wachten we nog, maar ik ga er van uit dat wij hier nog een gepaste reactie op krijgen.
Ondertussen had ik mijn heil gezocht bij mijn kandi’s die buiten stonden en hebben zij ervoor gezorgd dat ik kon bellen met de hulpdiensten, te weten de huisartsenpost, waarop daar een afspraak gemaakt werd. Na nog even op de borrel te zijn gebleven was het tijd om naar de huisartsenpost af te reizen en daar kwamen we dan ook aan met een delegatie van 4 mannen in pak.
De receptioniste oogde duidelijk geschokt toen wij op haar af kwamen stappen, maar toen ik meldde dat ik een afspraak had staan kon ze weer wat relaxen, wetende dat wij geen kwade bedoelingen in het zin hadden (want zeg nou zelf, als je 4 van die mannen in pak op je af ziet stormen, kun je toch alleen maar aan een beroving denken.... ). Naarmate het moment dat ik mijn afspraak eigenlijk had zich steeds verder in het verleden begon te bevinden besloten mijn kompanen dat het tijd was om zichzelf te voeden bij de plaatselijke eetgelegenheid en lieten mij alleen achter in de wachtkamer.
Na nog wat kleine kindertjes bang te hebben gemaakt met mijn verschijning was ik dan eindelijk aan de beurt en mocht ik toezien hoe de dokter, nadat ze had gevraagd wie toch dat verband zo mooi had gelegd, een hechting in mijn vinger stopte en mij weer weg liet gaan. Eenmaal buiten besefte ik me pas hoe zo’n wild avontuur ik had beleefd en hoeveel bloed, zweet en tranen zich wel niet had verzameld in slechts 3 uurtjes tijd en met dat in mijn hoofd stapte ik op de fiets om maar weer terug naar mijn huis te gaan om me daar te beseffen hoeveel mazzel ik had gehad dat het slechts bij een hechting en een kneuzing was gebleven.
TLDR? Hier een samenvatting: Stop je vingers niet op plekken waar deze niet thuishoren!
Died Piraat
–
04-07-2012 13:07
Goedzo Maikel. Gewond raken tijdens een consti toont hart voor de zaak.
Henk Hamtermiet
–
05-07-2012 13:13
Dank voor de TLDR 
Henk Hamtermiet
–
10-07-2012 18:04
Wohhh... Maar ik ga het nog steeds niet lezen. 
Ramira van der Meulen
–
11-07-2012 15:23
Yeah. Net als de titel van het stukje een beetje een laffe referentie is. We weten allemaal dat het in het geval van Maikel alleen tranen waren.
Dirk Zittersteyn
–
13-07-2012 17:30
*BAM* Notulen-style!
spelfout
missend woord
We stonden dus op deze constitutieborrel en in de loop van het jaar hebben wij als bestuur een soort intuïtie ontwikkelt over wanneer een beveiliging nu wel en wanneer deze nu niet aan de eisen die wij als bestuurders stellen voldoet.
wetende dat wij geen kwade bedoelingen in het zin hadden
Anita
–
16-07-2012 16:47
Wat Arryon zegt, niet zo miepen dirk
Verder leuk stukje